– ఆహారం మన హక్కు కాదు, మన జీవన గౌరవం
– పొలం నిండా పంటలు, పొట్ట నిండా అన్నం ఎందుకు లేదు?
– ఉత్పత్తి పెరిగినా ఆకలి ఎందుకు తగ్గడం లేదు
– భారత దేశం ధాన్య గోదాంల దేశమే, అయితే ఆకలి ఎందుకు?
15 Oct 2025 (senani.net):ప్రపంచం వ్యాప్తంగా సాంకేతిక రంగం దూసుకుపోతుంటే, కొన్ని దేశాల ఆర్థిక వ్యవస్థలు అమాంతం ఎదుగుతుంటే, మన దేశంలో మాత్రం ఇప్పటికీ కోట్లాది మంది ప్రజలు రెండు గుప్పెడు అన్నం కోసం కష్టపడుతున్న వాస్తవం మన మనసులను బాధపెడుతుంది. ప్రపంచ ఆహార దినోత్సవం సందర్భంగా ప్రతి సంవత్సరం ఆకలి సమస్యపై పెద్ద స్థాయిలో చర్చ జరుగుతుంది. కాని చర్చలకే పరిమితమై సమస్య మూలాలు మాత్రం యథాతథంగానే ఉన్నాయి. భారత దేశం వ్యవసాయ ప్రధాన దేశమని గర్వంగా చెప్పుకుంటూనే, అదే దేశంలో లక్షల మంది పిల్లలు పోషకాహారం లేక బలహీనంగా పెరుగుతున్నారు. ఇది మనకు ఎదుగుదల మీదున్న గర్వాన్ని ప్రశ్నించే విషయం.
దేశంలో ఆహారం కొరత అసలు లేదు. అన్నం, గోధుమ, పప్పుధాన్యాలు, కూరగాయలు డొంక ప్రకాశంగా పండిరచే రైతులు మనకు ఉన్నారు. కానీ ఉత్పత్తి సరైన పద్ధతిలో వినియోగదారులకి చేరడం లేదు. మధ్యవర్తుల దోపిడీ, భండార నిర్వహణలో లోపాలు, ప్రభుత్వ పంపిణీ వ్యవస్థలో అవినీతి వంటి కారణాల వల్ల అర్హులను ఆహారం చేరే సమయాన అది మార్గమధ్యంలోనే అదృశ్యమవుతోంది. ప్రజలకు ఆహారం అవసరం, వ్యవస్థకు మాత్రం లెక్కలు మాత్రమే ప్రాధాన్యతగా మారాయి. గ్రామీణ ప్రాంతాల్లో భూమి ఉన్నా దానిని సాగు చేసేందుకు రైతులకు తగిన వనరులు లేవు. ఇంధనం, ఎరువుల ధరలు పెరుగుతూ ఉండటం వల్ల పంటల నుండి రాబడి ఆశించినంతగా రావడం లేదు. దీంతో రైతులు మళ్ళీ అప్పుల బాట పట్టి పాత కష్టాల చక్రంలోనే తిరుగుతూ ఉంటారు. ఒకవైపు రైతుల ఆత్మహత్యలు పెరుగుతుంటే, మరోవైపు రైతు పండిరచిన ధాన్యం ధరకలేక గోదాముల్లో కుప్పలుగా పాడైపోతుంది. ఇది ఆకలి సమస్యకు రెండవ ముఖం.
పట్టణాల్లో పరిస్థితి ఇంకొంచెం భిన్నంగా ఉంటుంది. ఇక్కడ ఆహారం లభ్యత సమస్య కాదేమో కానీ దాని విలువ గల్లంతైపోయింది. విందుల పేరుతో వృథాగా పారేయబడుతున్న ఆహారం ఎంతో మందికి ప్రాణరక్షణ అవ్వగలదు. కానీ మన జీవనశైలిలో ఆ ఆలోచనకి చోటు లేకుండా పోయింది. ఆహార వృథా, ఆకలి సమస్యల మధ్య మనం గీయని గీత స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. ఇది కేవలం పేదరికం సమస్య కాదు, మనసు సమస్య కూడా. ప్రభుత్వం అనేక పథకాలు ప్రవేశపెట్టినా అమలులో పారదర్శకత లేకపోవడం మరో పెద్ద లోపం. పబ్లిక్‌ డిస్ట్రిబ్యూషన్‌ సిస్టమ్‌ ద్వారా అందించాల్సిన బియ్యం లెక్కల్లో ఉండి వాస్తవానికి మాత్రం కొద్ది మంది చేతుల్లోనే ఆగిపోతుంది. గ్రామీణ జాబితాల్లో పేర్లు ఉన్నా వారికి డిపో వద్ద గౌరవప్రదంగా ఆహారం అందించే విధానం లేదు. ఆకలి కేవలం శారీరక బాధ కాదు, అది గౌరవం కోల్పోయే వేదన కూడా.
ఆకలి సమస్యను పూర్తిగా నిర్మూలించాలంటే ప్రభుత్వం మాత్రమే కాదు, సమాజం మొత్తం బాధ్యత తీసుకోవాలి. ఆహారం పట్ల గౌరవం కలిగిన సంస్కృతిని మళ్ళీ నాటాలి. పంటలను రైతు నుంచి వినియోగదారునికి చేర్చే మార్గంలో నిజాయితీని తీసుకురావాలి. వృథాను తగ్గించే దిశగా ప్రతి ఇంటి నుండి చిన్న చర్య మొదలవ్వాలి. ఆకలి అంటే కేవలం అన్నం లేకపోవడం కాదు, దానికి దారి తీసే నిర్లక్ష్యం, అసమానత, అవినీతి అనే మూడు మూల కారణాలను నిర్మూలించగలిగితేనే ప్రపంచ ఆహార దినోత్సవం నిజమైన అర్థాన్ని సంతరించుకుంటుంది. భారత దేశంలో ఆకలి సమస్యను అర్థం చేసుకోవాలంటే కేవలం గణాంకాలపై చూపు కట్టిపెట్టడం సరిపోదు. ప్రతి గ్రామంలో, ప్రతి బస్తీలో, ప్రతి చిన్న పిల్లవాడి కళ్లలో కనిపించే ఆశను, నిరాశను చూడాలి. పాఠశాలకు ఆకలితో వెళ్తున్న పిల్లవాడి మనసులో చదువు అనే ఆలోచన ఎలా నిలదొక్కుకుంటుంది? మధ్యాహ్న భోజన పథకం ఉన్నప్పటికీ అక్కడ కూడా నాణ్యత లోపాలు, అవగాహన లోపాలు తరచూ బయటపడుతున్నాయి. ఆకలి కేవలం బతుకుదెరువు సమస్య కాదు, అది విద్య, ఆరోగ్యం, అభివృద్ధి అన్నీ దెబ్బతింటున్న మూలకారణం.
మన దేశపు సంస్కృతిలో అన్నాన్ని ‘ప్రసాదం’గా భావించే గొప్పతనం ఉంది. కానీ అదే సంస్కృతిలో ఆహారం వృథా అవుతున్న వాస్తవాన్ని జీర్ణించుకోవడం కష్టమే. పెళ్లిళ్లు, వేడుకలు, హోటళ్ళలో ఎవరూ గమనించని వందలాది ప్లేట్లు చెత్త బుట్టల్లో పడుతుంటాయి. మరో వైపు అదే పట్టణంలో భిక్ష అడిగే చేతులు కాచుకుని నిలబడుతుంటాయి. ఈ విరుద్ధ దృశ్యాలను చూసే సమాజం ఎప్పుడు మేల్కొంటుందోనన్న ప్రశ్న ప్రతి సారి మనల్ని వెంటాడాలి. మనం తినే ప్రతి ముద్దలో మరోరి ఆకలి బాధను గుర్తు చేసుకోవడం నేర్చుకుంటేనే సమస్యకు ఆరంభ పరిష్కారం మొదలవుతుంది.
ఆకలి లేని దేశం అనేది కేవలం స్వప్నం కాదు, సాధ్యమే. కానీ అందుకు మనలో ప్రతి ఒక్కరి పాత్ర ముఖ్యం. రైతు ఆత్మగౌరవాన్ని కాపాడటం, ఆహారం పట్ల కృతజ్ఞతను పెంచటం, పాలనలో పారదర్శకతను డిమాండ్‌ చేయటం మన సామూహిక బాధ్యత. ఆకలి సమస్య పరిష్కారం అనేది కేవలం పథకాలతో కాదు, మనసుల మార్పుతో మొదలవుతుంది. ప్రపంచ ఆహార దినోత్సవం ఒక్కరోజు కార్యక్రమంగా కాదు, ప్రతి రోజు ఆహారం విలువను గుర్తు చేసే మనంతర్మధనంగా మారితేనే ఈ రోజు నిజమైన అర్థం పొందుతుంది.
– విశ్లేషణ : M రాజు పాత్రికేయులు
